در بدو خلقت که هابیل مقتول شد بی گناه

                   برادر کجا ، دشمن بود دوست نما

یوسف پیمبر که افتاد در چاه

                   از جانب برادران بود، دشمنان دوست نما

پیمبر امین به عمویش گفت؛ تبّت یدا

                 چون عمویش دشمن بود دوست نما

زدست محبوبش خون جگر شد امام مجتبی

                 محبوب کجا ، دشمن بود دوست نما

آنکه به تاراج داد زندگی و آبروی ما

                همسرم بود دشمن دوست نما

جدایی انداخت بین من و جگر گوشه ها

                نترسید از مرگ و روز وداع

یکباره بندۀ شیطان شد و نفس هوا

               پشت پا زد به خویشی و درید پردۀ حیا

به محکمه برد مرا بی جرم و گناه

              بجای قدر و محبت و دوستی  و وفا

فحاشی پیشه کرد آن بی خبر از روز جزا

            بانی این همه بدبختی و درماندگی دنیا 

همسرم بود دشمن دوست نما

            مختار که خون خواهی کرد از واقعه کربلا

شنیدی که چگونه دل به دشمن داد آن همسر بی حیا

          حالا قضاوت کن ، همسرش بود دشمن دوست نما

هزاران فریاد و هزاران شکوه ای خدا

          برسان به سزای اعمالشان این دشمنان دوست نما

من که نمی بخشم همسرو پدرش دردو دنیا

         تو نیز نبخش ، تورا قسمت می دهم به امام مجتبی

یا رب به کریمی کریمانم بخش

                به اشک دیده یتیمانم بخش

صدبار به لطف و کَرَمت بخشیدی

               این بار به سلطان خراسانم بخش

در حدیث آمد که خلاق مجید، خلق عالم را سه گونه آفرید

یگ گروه را جمله عقل و علم و جود

آن فرشته است و  نداند جز سجود

نیست اندر عنصرش حرص هوا

نور مطلق زند از عشق خدا

یک گروه دیگر از دانش تهی

همچون حیوان از علف در فربهی

او نبیند جز استبل و علف

از سقاوت غافل است و از شرف

وآن سوم هست آدمی زاد بشر

از فرشته نیمی و نیمی زخر

نیم خر خود مایل سفلا بود

نیم دیگر مایل الوا بود

تاکدامین غالب آید در نبرد

زابن دوگانه تاکدامین بُرد نًرد  

خوشا پارسال که یار بود و گل و بلبل در کنارش

                        اف بر امسال که یار رفت و باران غم آمد در بهارش

منتخب حق تعالی شدی یا محمد

               جلوه ای برای جن و ماشدی یا محمد

بهر عالِم و جاهل رهنما شدی یا محمد

              عرب به چاله انداخت زجهل فرزند خویش 

نه برای عرب بلکه برای عالم جان پناه شدی یا محمد

             قرآن که نازل شد بر قلب مبارک در رمضان

نوایش غلبه کرد بر همه دل و جان

             جهل و جاهلی یک دم رها شد

خانه ی هر عاقل مزین به نور خداشد

             دل بشر با نوایت بسوی خدا شد

ندای تو موجب رحمت خدا شد

            جانم از خود نیست که بگویم فدایت یا محمد

آنچه به مابخشیدی خاک پایت یا محمد

(سراینده علی صفایی)

ای یک دله صد دله ، دل یکدله کن

                            مهر دگران ر ا زدل خود یله کن

یک شب ز سر صدق بیا درگه ما

                            گر حاجت تو روا نشد آنگه گله کن

مرا به زندان انداختن بهر دزدی تکه نانی

            ده سال به من دادند هر روز تکه نانی مجانی

در خرمی بر سرایی ببند

                      که بانک زن از او بیاید بلند

به زندان قاضی گرفتار به 

                       که زن را به ابرو بیفتد گره

تهی پای رفتن به از کفش تنگ

                      بلای سفر به گه در خانه جنگ

چو طوطی کلاغش بود هم نفس

                      غنیمت شمارد خلاص از قفس